การรบกวนของภาพหลังบาด
แผลกระสุนปืนของพื้นที่การมองเห็นของเยื่อหุ้มสมอง เว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์ ทัตสึจิ อิโนเย (แปลโดย M. Glickstein & M. Fahle) Oxford University Press: 2000 (ต้นฉบับภาษาเยอรมันจัดพิมพ์โดย Wilhelm Engelmann: 1909) 101 หน้า $25
เปลือกสมองแบ่งออกเป็นหลายสิบส่วน โดยแต่ละส่วนใช้เพื่อประมวลผลองค์ประกอบบางอย่างในละครของมนุษย์ เช่น การมองเห็น การได้ยิน การสัมผัส หรือการเคลื่อนไหว หลักการพื้นฐานของประสาทวิทยาคือ หลายๆ พื้นที่มีการแสดงหน้าที่ที่พวกเขาให้บริการอย่างเป็นระเบียบและภูมิประเทศ
แผนที่แรกดังกล่าวถูกสร้างขึ้นสำหรับ Visual cortex โดยจักษุแพทย์หนุ่มชาวญี่ปุ่นชื่อ Tatsuji Inouye เมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2447 ไม่นานหลังจากที่เขาสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยโตเกียว สงครามรัสเซีย-ญี่ปุ่นก็ปะทุขึ้น หน้าที่ของ Inouye คือการประเมินการสูญเสียการมองเห็นของทหารญี่ปุ่นหลังได้รับบาดเจ็บที่สมอง เพื่อให้สามารถปรับเปลี่ยนเงินบำนาญได้อย่างเหมาะสม ไม่พอใจกับงานธรรมดานี้ Inouye ออกเดินทางเพื่อค้นหาว่าโลกภาพนั้นแสดงออกมาอย่างไรในสมอง เอกสารผลลัพธ์ถูกตีพิมพ์เป็นภาษาเยอรมันในปี พ.ศ. 2452 น่าเสียดายที่มีการพิมพ์สำเนาเพียงไม่กี่ฉบับ และไม่นาน Inouye ก็ออกจากวิทยาศาสตร์เพื่อศึกษาต่อด้านการแพทย์ ผลงานของเขาสูญเสียไป จนกระทั่ง Glickstein และ Fahle ได้ให้คำแปลสำเนาต้นฉบับซึ่งพวกเขาค้นพบในห้องสมุดของสถาบันประสาทวิทยาในลอนดอน
ในการทำแผนที่คอร์เทกซ์การมองเห็นเบื้องต้น Inouye ต้องเอาชนะปัญหาที่เกิดจากความผันแปรของขนาดศีรษะและกายวิภาคของสมองของแต่ละบุคคล ความแปรปรวนนี้ยังคงเป็นนักวิจัยของสุนัขในปัจจุบันโดยเฉพาะผู้ที่ใช้เทคนิคการถ่ายภาพเชิงฟังก์ชัน วิธีแก้ปัญหาของ Inouye คือการรวบรวมแบบจำลองศีรษะโดยเฉลี่ยโดยการวัดจุดสังเกตของกะโหลกศีรษะโดยใช้เครื่องมือสเตอริโอแทคติกที่เขาคิดค้นขึ้นซึ่งเรียกว่าเครื่องวัดพิกัดกะโหลกศีรษะ สมองของซากศพซึ่งถูกตัดเป็นแนวขวาง ถูกถ่ายภาพและฉายลงบนแบบจำลองศีรษะเพื่อสร้างพิกัดของรอยแยกแคลคารีนซึ่งมีคอร์เทกซ์การมองเห็นปฐมภูมิ
เครื่องวัดพิกัดกะโหลกศีรษะ (ซ้าย) ใช้เพื่อกำหนดวิถีกระสุนผ่านศีรษะ (ขวา)
แผนที่นี้สร้างขึ้นโดยการตรวจสอบทหาร 28 นาย (เลือกจากผู้บาดเจ็บ 80,000 คน) ซึ่งได้รับบาดเจ็บจากกระสุนปืนที่กลีบท้ายทอย บริเวณที่สมองเสียหายมีความสัมพันธ์กับจุดบกพร่องในการมองเห็นเพื่อรวบรวมแผนที่เรติโนโทปิก ซึ่งเป็น ‘การฉายภาพ’ ของเรตินาบนคอร์เทกซ์การมองเห็น ชาวรัสเซียใช้ปืนไรเฟิลความเร็วสูง Mosin–Nagant Model 91 ซึ่งยิงกระสุนแจ็คเก็ตแข็งขนาด 7.62 มม. ซึ่งเจาะกะโหลกโดยไม่ทำให้แตก มันทิ้งบาดแผลทางเข้าและทางออกที่เป็นระเบียบไว้ตามแนววิถีตรงที่สามารถวัดได้โดยใช้เทปวัดและแปลไปยังแบบจำลองส่วนหัวเพื่อวาดแนวการทำลายล้างผ่านเยื่อหุ้มสมองที่มองเห็น
Inouye แสดงให้เห็นถึงไหวพริบ
ที่เป็นนวัตกรรมและความเข้มงวดในการวิเคราะห์ซึ่งไม่มีอยู่ในโคตรของเขา ในบรรดาข้อสังเกตเชิงลึกมากมาย การศึกษาของเขามีคำอธิบายที่ถูกต้องเป็นครั้งแรกของการจัดเรียงแผนผังสนามการมองเห็นในคอร์เทกซ์การมองเห็นเบื้องต้น รอยบุ๋มถูกวางไว้อย่างถูกต้องที่เสาท้ายทอย และบริเวณส่วนปลายที่ส่วนหน้าของร่องแคลคารีน จตุภาคที่มองเห็นด้านบนและด้านล่างถูกแมปเข้ากับฝั่งแคลคารีนด้านล่างและด้านบนตามลำดับ Inouye แสดงแผนที่ retinotopic เป็นทรงกลมสี่ส่วนบิดเบี้ยวเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมคางหมูและฉายลงบนพื้นผิวของเยื่อหุ้มสมองที่มองเห็น เขาเชื่อว่าการบิดเบือนเป็นไปตามฟังก์ชันทางคณิตศาสตร์ที่กำหนดเป็น ‘การแสดงพื้นที่จริง’
แผนที่ของเขาขยายส่วนที่อยู่ตรงกลางสุดของลานสายตา การขยายแผนที่เลือกเป็นรูปแบบทั่วไปในเปลือกสมอง ตัวอย่างเช่น ในคอร์เทกซ์ประสาทสัมผัสทางกายซึ่งรับข้อมูลสัมผัสจากพื้นผิวของร่างกาย นิ้วจะถูกแสดงด้วยเนื้อเยื่อสมองมากกว่าแขน แม้ว่าจะมีพื้นที่ผิวเล็กกว่าก็ตาม Inouye ยังรับรู้ด้วยว่ากลีบท้ายทอยประกอบด้วยพื้นที่ที่มองเห็นได้ใกล้เคียง โดยมีแผนที่ภูมิประเทศที่แม่นยำน้อยกว่า
เครดิตสำหรับการอธิบายแผนที่เรติโนโทปิกในสมองของมนุษย์ครั้งแรกมักถูกมอบให้กับนายแพทย์ชาวอังกฤษ Gordon Holmes ซึ่งทำการศึกษาที่คล้ายกันในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง น่าเสียดายที่สงครามมักเป็นเครื่องมือของความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ ในคำนำของเขา Inouye เขียนว่า: “ความยากลำบากและความดุร้ายของสงครามครั้งสุดท้ายทำให้ฉันต้องเผยแพร่ข้อสังเกตเหล่านี้ ความน่าสะพรึงกลัวและความน่าสะพรึงกลัวของประสบการณ์ซึ่งผู้ที่ไม่ได้มีส่วนร่วมไม่สามารถรู้สึกซาบซึ้งแม้แต่น้อยในขณะเดียวกันก็เพิ่มความหวังในตัวฉันและในแพทย์อื่น ๆ ทั้งหมดที่อาจป้องกันไม่ให้เกิดสงครามในอนาคต ” น่าเศร้าที่ Inouye เขียนคำเหล่านี้ โลกยืนอยู่ใกล้ปากของศตวรรษที่นองเลือดที่สุดในประวัติศาสตร์ เว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์
